شیخ خزعل

شیخ خزعل یا شیخ خزعل الکعبی ملقب به «معزالسلطنه» و «سردار اقدس» و همچنین دارای نشان «فرماندهی شوالیه» از نوع درجه اول(KCTE) از امپراتوری بریتانیا ، سال‌ها فرمانروای محمره(خرمشهر) بود. اسناد و نیز تصاویر شیخ خزعل نشان می دهند او گماشته مطیع دولت مرکزی ایران و نه حاکم یک دولت «خودمختار» بوده است. نام وی در زمانیکه بیشترین قدرت را بدست آورده بود به نام «حاکم المحمره المعظم»(خرمشهر) ثبت گردیده است. حاکم اسمی خوزستان در آن زمان حشمت الدوله شاهزاده قاجار بود که در شوشتر و اهواز اقامت داشت.
با وجود حضور این شاهزاده قاجار به عنوان حاکم خوزستان و نیز سرهنگ رضا قلی خان ارغون فرمانده سپاه قاجاری خوزستان ، سلطه سردار اسعد بختیاری و رئیس بختیاری های خوزستان و طوایف مسلح او آنقدر زیاد بود که بر اساس اسناد و تصاویر شرکت ملی نفت ایران کلیه قرارداد نفت ایران و انگلیس را وی و امیر مجاهد بختیاری امضا کرده است. حتی قرارداد احداث جاده اهواز به اصفهان را نیز سردار اسعد بختیاری و نه حشمت الدوله که در اهواز بود امضا نموده است. سرهنگ رضا قلی خان ارغون پس از به قدرت رسیدن رضا خان به سردار اسعد بختیاری ، امیر مجاهد بختیاری، شیخ خزعل و سایر اعضای کمیته قیام سعادت خوزستان پیوست و ریاست نظامی کمیته را بعهده گرفت.

شیخ خزعل در سال ۱۲۸۰ ه‍.خ. به جای برادرش شیخ مزعل که به دست او از بین رفته بود، از طرف مظفرالدین‌شاه با درجهٔ امیرتومانی و لقب معزالسلطنه به حکمرانی محمره (خرمشهر) و سرحدداری آنجا تعیین گردید. در ۲۴ خرداد ۱۳۱۵ ه‍.خ. شیخ خزعل که تحت مراقبت شدید شهربانی قرار داشت فوت شد. شیخ خزعل در یکی از مکاتباتش با سردار بختیاری این سلطه و فرمانبرداری اش را از حاکم خوزستان و سردار بختیاری آشکار می نماید:

خدمت حضرت آقای صمصام السلطنه{بختیاری}دامت شوکته، عرض ارادت دارم و از سلامت وجود مبارک استعلام می نمایم، انجمن ولایتی محمره(خرمشهر) تشکیل، گمرک عربستان(منطقه محمره و حویزه) ضبط که وجوه ات به تهران نرود. جهاز مظفری دولتی هم در محمره توقیف دارم، اگر لازم بدانند…خدمت جنابان اجل آقای سالار حشمت و منتظم الدوله دام اقبالهما عرض ارادت دارد. حاجی رئیس(شیخ خزعل) به عرض عبودیت حاضر، فرمایش ات مترصد است.۷ربیع الاول۱۳۲۷ه.ق، خزعل.

زندگی‌نامه :

شیخ خزعل از قبیلهٔ عرب بنی‌کعب از تیرهٔ فرعی «محیسن» و پسر سوم شیخ جابرخان نصرت الملک بود که در ۱۲۴۲ ه‍.خ. از مادری به نام «نوراخانم» دیده به جهان گشود. شیخ خزعل القاب «نصرت الملک»، «معزالسلطنه»، «سردار اقدس»، «سردار ارفع» و همچنین از دولت انگلستان و حکومت هند نشان‌ها و فرمان‌های مهم نظامی داشت و به رتبهٔ امیر نویانی هم نایل شده بود. پدرش شیخ جابرخان نصرت‌الملک بنیان‌گذار مشایخ بنی‌کعبه پسر حاج یوسف بود. شیخ جابر پس از شکست ایران از انگلیس در جنگ خرمشهر در ۱۲۷۳ ه‍.خ. از هواخواهی دولت ایران دل برکند و با بریتانیا روابط دوستانه برقرار کرده رسماً تحت‌الحمایه آن دولت شد و بدین ترتیب حاکمیت محلی خود را مستقیماً زیر چتر حمایت انگلستان قرار داد؛ اما با همهٔ این اوصاف نزد حکومت مرکزی ایران نیز عزیز و محترم بود و ناصرالدین‌شاه قاجار در ۱۲۸۴ ه‍.خ. طی فرمانی از او ابراز رضایت و خشنودی کرده و او را از میرپنجی به رتبهٔ سرتیپ اول ارتقا داد.

به قدرت رسیدن شیخ خزعل :

(شیخ خزعل با لباس محلی)

از شیخ جابرخان چهار پسر باقی ماند: شیخ محمد، شیخ مزعل، شیخ سلیمان و شیخ خزعل که از میان این چهار نفر شیخ محمد و شیخ مزعل بر سر جانشنی پدر اختلاف داشتند. سرانجام شیخ مزعل به عنوان جانشین پدر انتخاب شد. شیخ مزعل هم همانند پدر روابط دوستانه‌ای با انگلستان برقرار کرد، در حالی که دم از طرفداری حکومت مرکزی ایران نیز می‌زد؛ اما دیری نپایید که روابط وی با دولت انگلستان به تیرگی گرایید. علت این امر رقابت با کمپانی لینچ در امر بازرگانی در کارون و مداخلهٔ نایب کنسول انگلیس و شکایت مزعل به دولت مرکزی بود؛ اما پس از مدتی شیخ خزعل با تحریکات انگلیس وارد صحنهٔ رقابت با برادر شد. تا این که پس از ده سال روابط ظاهری با هم در سال ۱۲۷۶ ه‍.خ. توانست به همراه چند تن از غلامانش، شیخ مزعل‌خان را هنگامی که سوار کشتی خود می‌شد، با تیر تفنگ از پای درآورد. شیخ خزعل پس از آن که برادر خود را از پای درآورد، توانست قدرت را در دست بگیرد و در ۱۲۷۶ ه‍.خ. حاکم محمره (خرمشهر) و اضافات آن گردد.

شیخ خزعل و سردار اکرم :

هنگامی که شیخ خزعل به حکومت رسید، عبدالله‌خان قراگوزلو پسر مصطفی‌خان اعتمادالسلطنه، ملقب به «سردار اکرم» از سوی حکومت مرکزی به حکومت خوزستان منصوب شد. وی علی‌رغم اطلاع از اوضاع منطقه عملاً با مسائل شیخ خزعل از قبیل نحوهٔ انتخاب اجاره‌داران مالیات نواحی فلاحیه و جراحی روبرو گردید. حسینقلی نظام‌السلطنه، نواحی جراحی و فلاحیه را از حکومت مرکزی خریداری و زمین‌هایشان را به کشتکاران عرب اجاره داده بود و شیخ خزعل انتخاب و تعیین اجاره‌داران را حق خود می‌دانست؛ اما سردار اکرم این امر را قبول نکرد. بدین ترتیب اختلاف بین آنها آغاز شد. سردار اکرم برای مبارزه با شیخ خزعل به قبایل بختیاری تکیه ورزید و شیخ خزعل به همکاری قبایل بختیاری دل بست؛ اما قبایل بختیاری در موقع حساسی که باید پشت سردار اکرم را می‌گرفتند، از زیر بار مسئولیت شانه خالی کردند و شرط همکاری را واگذاری ناحیهٔ جراحی اعلام کردند. این امر و حمایت نکردن دولت مرکزی از سردار اکرم سبب شکست او از شیخ خزعل شد و در نتیجه از سمت خود معزول شد.

شیخ خزعل و گمرکات محمره (خرمشهر) :

مسألهٔ دیگر شیخ خزعل، گمرکات محمره بود که خاندان وی پیش از ۱۲۷۹ ه‍.خ. آن را برای حدود شصت سال اجاره کرده بودند، از بابت آن سودی حدود هشت‌هزار لیرهٔ استرلینگ به دولت مرکزی می‌پرداختند و در مقابل ظاهراً به همان میزان نیز خود می‌بردند. دیری نپایید که دولت مرکزی خواستار بهبود اوضاع گمرکات شد تا از این طریق عایدی خود را افزایش دهد. حکومت مرکزی در پی تحقق اهداف خود بر آن شد تا اجاره‌داری عوارض گمرکی را ملغی و نظام جمع‌آوری مستقیم مالیات را پی‌ریزی کند. به همین دلیل تعدادی بلژیکی به کار گرفت. شیخ خزعل از این امر به شدت ناراحت و دست به کار شد. از دولت انگلستان خواست که به حکومت مرکزی ایران فشار بیاورد، تا از پیشنهادهای اصلاحی‌اش در مورد گمرک خوزستان درگذرد؛ اما تقاضای وی دولت انگلستان را با مشکل مواجه می‌ساخت؛ زیرا آنان تصور می‌کردند این کار ممکن است به آشوب‌های عشایری در منطقه بینجامد و منافع تجاری آنان را به خطر اندازد. بعد از مدتی شیخ خزعل را متقاعد کرد تا با دولت مرکزی به توافق برسد.

روابط شیخ خزعل با ایل قشقایی و بختیاری‌ها :

دله قهوه

ظرف طلائی رنگ معروف به دله

دله قهوه (به عربی: الدلة)‏ ظرف مسی اغلب طلائی رنگ است که مردم عرب آن را دله خطاب می‌کنند. این ظرف که حکم قهوه جوش را دارد در اکثر مراسم رسمی و غیر رسمی این مردم استفاده می‌شود. مردم عرب اهواز همچون دیگر مردم کشور ایران فرهنگ خاص خود را دارند. مراسم قهوه نوشی در چهارمین همایش سراسری شورای سیاست گذاری در لیست آثار ثبت ملی ایران قرار گرفت.^[۱][۲][۳]دله قهوه یکی از اشیاء و ابزارهای فرهنگی مردم عرب است که در مراسم‌های رسمی چه در کشورهای عربی در مراسمات بین المللی و حتی در برگزاری‌های هیئت دولت در خوزستان، و بازدیدشان از مردم عرب ایران، همواره از این وسیله در پذیرایی‌ها به عنوان نماد فرهنگی استفاده شده‌است. در برنامه‌ای در اهواز عشایر عرب خوزستان یک «دله قهوه» (ظرف مخصوص دم کردن قهوه مخصوص عشایر عرب)را به طور نمادین به وزیر اطلاعات اهدا کردند.^[۴]

شکل دله قهوه به صورت نماد در میادین شهر

شکل ظرف دله قهوه را به صورت یک نماد فرهنگی در کشورهای عربی و همچنین در دو نقطه از اهواز، آبادان، شادگان، سوسنگرد، حمیدیه، خرمشهر و ملاثانی به صورت نمادی در ابعاد بزرگتر در میدان شهر نصب شده وجود دارد.^[۵]

حذف نماد دله در آبادان، اعتراضات و نصب مجدد آن

در پی حذف یکی از این نمادها در شهر آبادان شهردار آبادان در مورد اعتراض شهروندان برای حذف آن نماد گفت: این موضوع تعمدی نبوده و صرفاً به دلیل ترک خوردن این مجسمه نسبت به برداشتن آن اقدام شده‌است و قول نصب این نماد در ابعاد بزرگ و با شکل جدید و مدرن آن در یکی از میادین آبادان را داد. جنس نماد دله که حذف شده بود سیمانی بود که نماد جدید نصب شده فلزی بود.^[۶][۷]

سر انجام پس از گذشت چند ماه از برچیدن دله‌های قهوه از ورودی شهر آبادان بار دیگر این نماد در یکی از میادین مجاور مکان سابق نصب شد و دله‌های قدیمی با دله‌های جدید جایگزین شده‌اند.^[۸]

قوانین نوشیدن قهوه

در واقع مردم عرب برای نوشیدن قهوه مراسم و قوانین خاصی دارند و با اعتقاد و باورهایی که دارند آن را انجام می‌دهند. برای تهیه آن ابتدا قهوه را با وسیله‌ای دو شاخه به نام مهماس که شبیه منقاش است در ظرفی ریخته و تفت می‌دهند و آنگاه آن را در هاون آسیاب کرده و برای مراسم آماده می‌کنند، پس از آن در ظرفی بزرگ به نام «گم گم» یا «قم قم» که در خوزستان قاف به گاف تلفظ می‌شود، گمگم که چیزی شبیه گلاب پاشهای قدیمی و از جنس ورشو (مفرغ) است، در آن آب ریخته و پس از جوش آمدن، قهوه آسیاب شده را اضافه کرده و از هل هم برای خوش بو شدن آن استفاده می‌کنند.
^[۹]

روش استفاده

یک مرد عرب فنجان به دست در حال نوشیدن قهوه

هنگامی که قهوه آماده سرو باشد آن را در ظرف کوچکتری به نام «دله» که شبیه همان «گم گم» است ریخته و سپس این مراسم آئینی شیوه خاص فرد توزیع کننده آن ادامه می‌یابد. این فرد دله را در دست چپ و فنجان مخصوص قهوه نوشی (که فنجانی بدون دسته‌است و فنیان خوانده می‌شود) را در دست راست گرفته، از سمت راست مجلس شروع به سرو قهوه می‌کنند، اگر در این مجلس سیدی وجود داشته باشد ابتدا از وی پذیرایی آغاز می‌شود و در غیر این صورت این مراسم از ریش سفید مجلس آغاز می‌شود و از سمت راستش قهوه دادن ادامه داده می‌شود. در مقابل شخصی که فنجان را از میزبان می‌گیرد جزء آداب و رسوم است که فنجان را با دست راستش دریافت کند. اگر فنجان را با دست چپ دریافت کند نوعی بی احترامی به آداب و رسوم است. قهوه‌ای که از دله در فنجان ریخته می‌شود مقدارش بسیار کم، غلیظ و تلخ است و باید در انتهای ریختن قهوه و قبل از دادن فنجان به میهمان باید یک مرتبه نوک دله را به لبه فنجان قهوه کوبیده تا صدای فنجان بلند شود و پس از آن قهوه را تعارف کند. میهمان نیز پس از دریافت و نوشیدن قهوه، قبل از پس دادن فنجان خالی، باید دستش را یک مرتبه تکان داده، این تکان دادن به معنای آن است که دیگر کافی است و قهوه نمی‌نوشم. سپس میزبان سراغ نفر سمت راستی میهمان می‌رود و همین روند را تا انتها ادامه می‌دهد. مردم عرب برای این آداب و رسوم حساسیت به خرج می‌دهند و آن را قابل احترام می‌شمرند.

هوسات السبع

المعروف ان العرب ایحبون الشجاع او شعراء  العرب یمدحون البطل و الجريء  ابشعرهم . اکثر الناس ابمدینة الفلاحیه ایعرفون سلطان ابو احویچم الّي هوه ایصیر جد شیخ حنش الیابر (ابوعبدالله) ایگولون  سلطان ابواحویچم  وایهله سبع واتکارب اویا وگدر ایکتله ویگضي علیه وهاي السالفه انعرفت بین الناس والهسه ایسولفون بیهه

الشاعر عبدالحسین ابومرد المجيدماوي کتب هاي الهوسه ایخاطب بیهه المرحوم شیخ حنش ویذکره  ابشجاعة جده سلطان :

یدک الزوره اعتناها و واگفا اصفوف او جمع

الزوره گالوا سبع بیهه وگال چاشنهو السبع

یاحنش یوم التلاگت تشهد ابهاي الربع

«هزبر للهزبر شال ایده »

به لره می گن با وطن جمله بساز. میگه من رفتم حمام و تنم را شستم. می گن نه!!با ط دسته دار.میگه اتفاقا با طی دسته دار شستم


*

به لره که از حج برگشته‌ می‌گن سفر حج چطور بود… می‌گه: خیلی سنگ خورد تو سرو صورتم ولی آخرش بوسیدمش.

*

صرف فعل نشستن به گویش لری:
مو بنیشم تونم بنیشی اونم بنیشه
ما که بنیشیم شمام که بنیشید
دیه جا نی اونا بنیشن!!!

*

دو دسماله چیست؟
-حرکتیست هلیکوپتری و غرور آفرین توسط جلف ترین فرد لر.

*

·         نصیحت پدرانه یک لر به بچه اش در شب امتحان:           

امشب بشین یه گوهی بخور
تا فردا یه انی بشی
تا توی یه طویله ای رات بدن

o        مردم لرستان برای همدردی با مردم غزه کودکان خود را به گلوله بستند

لره زنگ می زنه فرودگاه می گه:
ببخشید خانم از تهران تا شیراز چقد راهه
دختره میگه یه لحظه!
لره میگه مرسی و قطع می کنه!

هدف از آفرینش لرها :
۱- ایجاد رعب و وحشت در بین حیوانات ۲- ایجاد شادی بین انسانها ۳- روحیه دادن به ترکها

o        لره اسم بچشو می ذاره احمدی نژاد
میگن چرا؟
میگه پدرسوخته ۳ روزه دنیا اومده ۴۰ بار ریده !!!

o        

o        اولین دوره المپیک لرها، موسوم به “لرمپیک” با رشته های زیر آغاز شد: - شنای با مانع، - کشتی پروانه، - پرش روی نیزه، - شیــــــــــرجه روی چمن،

o        

o        نبرد رستم و لر:
چنانت بکوبم به گرز گران که دیگر نیایی به مازندران
پاسخ لره : چنان ایزنم بر سرت با بلوک که ترتر برینی به گور بووت !!!

o        مداح: چراغ ها رو خاموش کنین ببرمتون کربلا, چراغ ها رو که روشن میکنن میبینه همه ساک به دست وایستادن, میگه شما ترکین؟ میگن نه, ما لریم, ترکا تو اتوبوسن

o        به لره میگن درد عشق بدتره یادرد دندون میگه: هنوزتو اتوبوس شاشت نگرفته

o        لره توی جبهه بیسیم چی بوده زنگ میزنه میگه : آقا ۵ تا عراقی دستگیر کردم بیاید ببرید میگن خودت بیار …. میگه نه شما بیاین اینا نمیذارن من بیام

o

o        لره به ترکه می گه بیا بریم نماز جمعه بخونیم نفری ۱۰۰۰۰تومن میدن ! ترکه می گه اگه ندادن چی ؟ لره می گه خوب می گوزیم باطل می شه!

o        لره میاد تهران می‌بینه همه آستین کوتاه پوشیدن، میگه: عجب، پس اینا دماغشونو با چی پاک میکنن؟

o        یه روزیه لری به تهران میره وبعد از گشت و گذار در خیابان یه بچه ای جلوشو می گیره می گه:ببخشید آقا بی ادبی شما لرید؟ لره گفت:آره از کجا فهمیدی. پسر بچه گفت:ازاینکه کتتون داخل شلوارتونه.!!!!!!!!!o

o        لره میره دستشوئی عمومی طول اش میده وقتی بیرون میآید بهش میگن خسته نباشی لره میگه شیرین کام باشی

     لره ۱نفرو تو خیابون میبینه میگه : ببخشید من شما رو تو دبی ندیدم؟ یارو میگه : نه آقا من اصلان دبی نرفتم. لره میگه : چه جالب اتفاقا منم تا حالا دبی نرفتم ، حتما ۲ نفر دیگه بودن

 ورزش ووشو

ووشو نام ورزش رزمی سنتی چینی است که دارای قدمت چند هزار ساله و تنوع حرکتی فراوان می باشد . در میان عامه مردم چین از ووشو با نام کونگ فو هم یاد می شود .

مردم نواحی مختلف چین بواسطه آداب و رسوم قومی خود و نیز با توجه به شرایط جغرافیایی محل زندگیشان ، شکل های متفاوتی از این ورزش را ابداع ، تمرین و بنمایش گذارده اند . در ورزش رزمی ووشو از تکنیک های متنوع دست و پا و نیز از سلاح های مختلفی همچون چوب ، شمشیر ، زنجیر و ... استفاده می شود .
قدمت ووشو در کشور چین به زمانهای بسیار دور که اولین صورت های اجتماعات بشری در جوامع اولیه بوجود آمدند ، باز می گردد . در آن زمان به منظور حفظ سلامتی ، درمان بیماری ها ، افزایش بنیه جسمانی و طول عمر و تعلیم مهارتهای نظامی به افراد آن جوامع ، حرکاتی ابداع گردید که بسط و گسترش آن در طول ادوار مختلف ، به ورزش زیبا و جذاب ووشوی امروزی بدل شده است .
در حدود پنج قرن قبل از میلاد ، یک راهب هندی بنام “? بودهیدهارما “? که با نامهای ( تامو ) و( داروماتائیشی ) هم از او یاد می شود ،بقصد اشاعه تعلیمات مذهبی ،
از هند راهی چین شد .تعالیم راهب تامو شامل مجموعه ای از تمرینات پرهیزگاری و قواعد خشک انضباطی بود که بواسطه وضعیت جسمانی ضعیف ، پیروان وی طاقت تحمل آموزشهای او را نداشته و بتدریج دچار ضعف و بیحالی می شدند . لذا تامو حرکاتی را برای تقویت بنیه جسمانی شاگردان خود ابداع نمود که به ( 18 حرکت دست لوهان ) معروف شد . این حرکات بتدریج گسترش یافته و پایه و اساس سبک های ووشو را تشکیل دادند . درطی قرون 14 تا 16 میلادی چهره های برجسته ورزشهای رزمی بتدریج در معبد شائولین گردهم آمدند و سبک های اصلی ووشو را به تقلید از حرکات حیوانانی همچون پلنگ ، درنا ، مار ، ببر و اژدها بوجود آمدند . لیکن امپراتور وقت که بتدریج از فعالیت های ساکنان این معبد دچار ترس و نگرانی شده و معبد را تهدیدی علیه حکومت خود می دید ، فرمان انهدام و به آتش کشیدن معبد شائولین را صادر کرد . در لشکرکشی امپراتور برای انهدام معبد ، فقط تعداد اندکی از افراد آن توانستند جان سالم از مهلکه بدر این واقعه تلخ تاریخی از سوی دیگر ببرند .موجب انتشار و اشاعه ورزشهای رزمی معبد شائولین که تا آن زمان محفوظ و مخفی مانده بود به سایر نقاط کشور چین گردید ، هر چند امپراتوران برخی از سلسله های حاکم بر کشور پهناور چین تمرینات ورزشهای رزمی را خطری برای حکومت خود قلمداد نموده و انجام آنرا ممنوع اعلام کرده بودند لیکن امپراتورانی هم بودند که خود شیفته این تمرینات بوده و موجبات ترویج آنرا فراهم کرده اند . در دوران سلسله های شانگ ( Shang ) و ژو ( Zhau ) حرکاتی از ووشو بوجود آمدند که برای آموزش سربازان استفاده می شد و همه ساله در پائیز و بهار مسابقات کشتی خاصی بنام جیائو برای انتخاب سربازان نمونه و اعطای عناوین افتخاری برگزار می شد . با ایجاد کاربرد نظامی برای ووشو ، رفته رفته حرکات رزم با شمشمیر ، نیزه و چوب بوجود آمدند . ظهور گروههای نمایش خیابانی بنام لوکی ( Luqi ) که از طریق نمایش حرکات رزمی امرار معاش می کردند ، خود باعث گسترش هر چه بیشتر ووشو گردید . دوران سلطنت سلسله های کینگ ( Qing ) و مینگ ( Ming ) را می توان عصر شکوفایی ووشو به شمار آورد.

در طی سالهای 1912 تا 1949 سازمانهای بسیاری در چین برای ووشو تشکیل شدند مثل انجمن هنرمندان رزمی و انجمن تربیت بدنی و غیره که در گشترش و ووشو نقش مهمی را ایفا کردند . در سال 1928 انستیتو مرکزی ووشو توسط دولت جمهوری در نان حینگ تشکیل شد . در سال 1939 نخستین تیم ملی ووشوی چین در یازدهمین دوره بازیهای المپیک برلین یک مراسم نمایشی اجرا کردند . با تاسیس جمهوری خلق چین ، ووشو بعنوان بخشی از فرهنگ اجتماعی و تربیت بدنی مردم در آمده و به طرز چشمگیری گسترش یافت . در سال 1956 انجمن ووشوی چین در پکن تشکیل شد که با اشاعه حرکاتی همچون فرم ساده شده تای چی چوان ، چانگ چوان ، حرکت شمشیر پهن و باریک ، نیزه و چوب در سطوح مبتدی ، متوسط و عالی در بهبود همگانی شدن ورزش ووشو ، کمک شایانی کرد . در سال 1958 نخستین پیش نویس (( قوانین مسابقات ووشو )) توسط کمیسیون ورزش و تربیت بدنی ایالتی گردآوری و تنظیم شد . با راهنمایی های همین کمیسیون و انجمن ووشوی چین ، انجمن ها ، اتحادیه ها ، مدارس ووشو ، انجمن های تحقیقاتی ، تیم های آماتوری و حرفه ای در مراکز آموزشی ، محلات ، شهرها و ایالات تشکیل شدند که شبکه عظیمی از فعالیتهای جمعی ووشو را به وجود آوردند . تیم ها و انجمن های ووشو در برخی از کالج ها و دانشگاهها تشکیل شدند و در برخی از موسسات تربیت بدنی ، رشته تخصصی ووشو برای دانشجویان رشته لیسانس و فوق لیسانس دایر گردید . در سال 1984 درجه استادی ووشو توسط مجلس ایالتی تعیین شد . با تصویب دولت چین در سال 1986 ( انستیتو تحقیقات ووشوی چین ) تشکیل و بعنوان عالیترین مرجع ، هدایت تحقیقات فنی و آکادمیک در زمینه ووشو را بر عهده گرفت . دولت چین با برپایی تورنمت های متعدد بین المللی ، ورزش سنتی خود را هر چه بیشتر به جهانیان معرفی کرد و در سال 1987 نخستین دوره مسابقات آسیایی ووشو در یوکوهامای ژاپن برگزار و فدراسیون آسیایی ووشو ( WFA ) تاسیس گردید . دومین دور مسابقات آسیایی ووشو به سال 1989 در هنگ کنگ برگزار شد و در سال 1990 و طی یازدهمین دوره بازیهای آسیایی پکن ، این ورزش رسما بعنوان یک رویداد رقابتی و بین المللی معرفی گردیده و فدراسیون جهانی این رشته به نام ( IWUF ) تشکیل و فعالیت خود را آغاز نمود . اولین دوره مسابقات بین المللی این رشته در سال 1991 بر پا شده و دوره های بعدی این مسابقات هر دو سال یکبار برگزار می گردد .

                                                            ووشو در ایران

این ورزش در کشور ما توسط استاد حسین داودی پناه (داداشی) که یکی از پر سابقه ترین اساتید هنرهای رزمی به ویژه کونگ فو توآ در ایران می باشند و سالیان متمادی به تمرین و مطالعه هنرهای رزمی گوناگون همت گماشته اند ، پایه گذاری شده است . در سال 1366 پیشنهادی از سوی استاد داداشی به اداره کل تربیت بدنی استان تهران ارائه شد که با جلب نظر مسئولین وقت سازمان و موافقت آنان مبنی بر ایجاد تشکیلات مدون برای این رشته زیبای ورزشی ، و پس از گذراندن مراحل کارشناسی ، اولین مجوز فعالیت ووشو تحت عنوان ( تای چی چوان و دفاع شخصی ) از سوی اداره کل تربیت بدنی استان تهران با مسئولیت استاد داودی پناه صادر گردید .پس از بررسی های علمی و تایید اساتید دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی و دانشگاه تربیت معلم در سال 1368 انجمنی به پیشنهاد استاد داودی پناه و موافقت سازمان تربیت بدنی بنام ( انجمن تای چی چوان و دفاع شخصی ) در حوزه معاونت امور فرهنگی و آموزشی سازمان تربیت بدنی تاسیس گردید و با ریاست استاد داودی پناه فعالیت

های این رشته را در سراسر کشور تحت پوشش قرار داد . این انجمن بعدها به ( انجمن ووشو_تای چی چوان ) جمهوری اسلامی ایران تغییر نام داد . پس از تشکیل فدراسیون جهانی ووشو ، انجمن ووشو_ تای چی چوان ایران در سال 1370 با همکاری کمیته المپیک جمهوری اسلامی ایران به عضویت فدراسیون جهانی ووشو ( Iwf ) درآمد و در سال 1371 با اکثریت آرا به جمع اعضای فدراسیون آسیایی ووشو ( Wfa ) پیوست . در همین سال و در پی اولین حضور رسمی تیم ملی ووشوی جمهوری اسلامی ایران در فستیوال بزرگ جهانی ووشو در شانگهای چین ، مدال طلای مسابقات بر گردن استاد داودی پناه نقش بست و پرچم پرافتخار جمهوری اسلامی ایران بربام جهان به اهتزاز در آمد . تلاشها و پیگیری های مستمر استاد و نظر مساعد مسئولین سازمان تربیت بدنی منجر به تاسیس کمیته ای در سال 1372 تحت عنوان کمیته ورزشهای چینی گردید که این کمیته بعدها به فدراسیون ورزشهای رزمی تغییر نام داده و فعالیت های داخلی و برون مرزی این رشته را تحت پوشش خود در آورد سرانجام در سال 1383 فدراسیون ووشو به ریاست آقای بهزاد کتیرائی شکل گرفت .